به گزارش سلامت نیوز معصومه صالحی، مدیرعامل انجمن دمانس و آلزایمر ایران، از پایین آمدن سن ابتلا به آلزایمر در کشور خبر داده است. این در حالی است که طبق آخرین برآوردهای سازمان ملل، میانگین امید به زندگی در ایران برای هر دو جنس به ۷۷ سال رسیده و پیشبینی میشود جمعیت ایران تا سال ۱۴۳۰ به حدود ۹۵ میلیون نفر برسد. افزایش سن و جمعیت میتواند به افزایش شمار مبتلایان به دمانس و آلزایمر منجر شود.
طبق آمارهای انجمن دمانس و آلزایمر، حدود ۱.۳ میلیون نفر در ایران به این بیماری مبتلا هستند، اما تنها ۴ هزار نفر از آنها در تهران تشکیل پرونده دادهاند. این آمار در جهان نیز به ۵۵ میلیون نفر رسیده است. نگهداری از این بیماران، چه در منزل و چه در مراکز درمانی، نیازمند اقدامات ویژهای است که مانع از پیشروی بیماری شوند؛ اقداماتی همچون مراقبت از بهداشت، تغذیه، سلامت روحی و روانی و همچنین مراقبتهای دندانی.
دمانس، که به زوال عقل نیز شناخته میشود، یک اختلال مزمن و پیشرونده است که با تغییرات شناختی و رفتاری همراه بوده و چالشهای زیادی برای بیمار و اطرافیان او ایجاد میکند. بیماری آلزایمر که شایعترین شکل دمانس است، اغلب به دلیل استرس، پیری، آسیبهای مغزی، فشار خون بالا و سایر عوامل بروز میکند. علائم اولیه این بیماری شامل اختلال در حافظه، نقص در تفکر و مشکلات اجرایی مانند توجه و انعطافپذیری است. بسیاری از بیماران پس از ابتلا به آلزایمر، دچار افسردگی نیز میشوند.
تحقیقات نشان دادهاند که زنان بیشتر از مردان به آلزایمر مبتلا میشوند. بررسیها همچنین نشان میدهند که ۸۲ درصد از زنان ایرانی اطلاعات کافی در مورد این بیماری و خطرات آن ندارند. بهطور تخمینی، از هر ۵ زن بالای ۶۵ سال، یک نفر به آلزایمر مبتلا است.
از مهمترین چالشهایی که بیماران مبتلا به آلزایمر با آن مواجه هستند، میتوان به بدگمانی، توهم، بیخوابی، تکرار مکررات، بیاختیاری ادرار و مدفوع، و بیحوصلگی اشاره کرد. در مراحل پیشرفته بیماری، بیماران ممکن است توانایی تکلم و راه رفتن خود را از دست بدهند و کنترل بر دفع ادرار و مدفوع خود را نیز از دست بدهند. این بیماری به سه نوع تقسیم میشود: آلزایمر زودرس که معمولاً بالای ۶۵ سال بروز میکند، آلزایمر کشنده که با شدت بیشتر تخریب ذهن و بدن همراه است، و آلزایمر مرگبار که بهسرعت فرد را به سوی زوال کامل میبرد.
با توجه به روند افزایش بیماران مبتلا به آلزایمر، توجه به این بیماری و حمایتهای لازم از بیماران و خانوادههای آنان امری ضروری است.