به گزارش آرمان زنان به نقل از مدیسین نت این مطالعه جدید نشان داد که وقتی یک بچه موش شروع به گریه می کند، اطلاعات صوتی به ناحیه ای از مغز مادرش به نام هسته خلفی داخل لایه ای تالاموس (PIL) منتقل می شود.
سپس سیگنال هایی را به سلول های مغزی آزاد کننده اکسی توسین (نورون ها) در ناحیه دیگری به نام هیپوتالاموس می فرستد که مرکز کنترل فعالیت هورمون است.
در حالی که بیشتر اوقات، این نورون‌های هیپوتالاموس توسط پروتئین‌هایی که به عنوان دروازه‌بان برای جلوگیری از هدر رفتن شیر کنترل می‌شوند، پس از 30 ثانیه گریه مداوم، سیگنال‌هایی از PIL پیدا شد که بر این پروتئین‌های بازدارنده غلبه می‌کنند و باعث ترشح اکسی توسین می‌شوند.
هابون ایسی، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که چگونه یک نوزاد گریان مغز مادرش را آماده می‌کند تا بدنش را برای شیردهی آماده کند. “بدون چنین آمادگی، ممکن است چند دقیقه تاخیر بین شیردهی و جریان شیر وجود داشته باشد که به طور بالقوه منجر به ناامید شدن کودک شود و والدین تحت استرس قرار گیرند.”
افزایش اکسی توسین فقط در موش های مادر اتفاق می افتد و نه در موش های ماده که هرگز زایمان نکرده اند و مدار مغز مادران فقط به گریه های بچه اش پاسخ می دهد و نه به صداهای تولید شده توسط کامپیوتر که برای تقلید ناله های طبیعی طراحی شده اند.
ایسی گفت این مطالعه نشان می دهد که چگونه تجربیات حسی مانند شنیدن مستقیماً نورون های اکسی توسین را در مادران فعال می کند. با این حال، تحقیقات حیوانی همیشه هم در مورد انسان ها صادق نمی شود.
برای مطالعه این موضوع، دانشمندان از نوع نسبتا جدیدی از حسگر مولکولی به نام iTango استفاده کردند. این آزادسازی واقعی اکسی توسین از سلول های مغز را در زمان واقعی اندازه گیری کرد.بدون آن، محققان قبلا فقط می توانستند اندازه گیری های غیرمستقیم را با استفاده از پروکسی انجام دهند زیرا این هورمون کوچک است و به سرعت تجزیه می شود.
در این مطالعه، تیم تحقیقاتی فعالیت سلول های مغزی را در ده ها موش ماده بررسی کردند. سپس ردیابی کردند که چگونه اطلاعات صوتی از نواحی مختلف مغز برای تحریک جریان شیر عبور می کند.
این تیم همچنین چگونگی تأثیر مدار مغز بر رفتار والدین را بررسی کردند.
پروفسور رابرت فرومکی، نویسنده ارشد این مطالعه، می‌گوید: «این نتایج نشان می‌دهد که مدار مغزی که باعث گریه می‌شود نه تنها برای رفتار پرستارانه مادر است ، بلکه برای حفظ توجه مادر در طول زمان و تشویق به مراقبت مؤثر از نوزادش حتی زمانی که او خسته است، مهم است».
فرومکه گفت، یادگیری نحوه عملکرد اکسی توسین ممکن است راه‌های جدیدی را برای کمک به مادرانی که می‌خواهند با شیر مادر تغذیه کنند، ارائه دهد.
این یافته ها به صورت آنلاین در 20 سپتامبر در مجله Nature منتشر شد.
